Tërmeti i orëve të para të mëngjesit të 26 nëntorit, përveç mediave vendase, edhe “gjigandët” botërorë kthyen sytë nga Shqipëria.
Një ndër mediat që çoi reporterët e saj ishte edhe “Il fatto quotidiano“, të cilët në artikullin e tyre kanë nxjerrë në pah të gjithë problematikat me të cilat u hasën gjatë operacionit të shpëtimit në Durrës e Thumanë, teksa dhjetra njerëz dergjeshin nën rrënoja.
Në artikull shkruhet qartë se fajtor kryesor për rrënimin e godiave ka qënë babëzia për të ngritur sa më shumë kate pa leje. Nga zjarrfikësit italiane nuk lihet pa ironizuar as pajisjet dhe përgatitja për emergjenca e kolegëve shqiptarë, duke mos e kursyer shpotinë.
“Përpjekjet për ndihmë kanë nxjerrë në pah të meta organizative mbresëlënëse që po të mos ishte për ndërhyrjen e Brigadës së Zjarrit, Mbrojtjes Civile, Kryqit të Kuq nga gjysma e Evropës Perëndimore, me siguri në Shqipëri do të ishte gërmuar me dorë ose me lopata”, thuhet në shkrim.
Një problem tjetër, që do të kishte kursyer jetë njerëzish, është edhe mungesa e hartave të ndërtesave, që padyshim ngadalësoi operacionin e shpëtimit.
PJESË NGA ARTIKULLI:
Shto ujë, shto miell, shto ujë e shto miell. Për të përgatitur burekun, tortën e shijshme të kripur tipike për Shqipërinë dhe Ballkanin duhen sasi të barabarta për ta përgatitur. Nëse vendosni një më shumë, bëni vetëm dëm. Thënia shqiptare përkthen në mënyrë të përkryer kuptimin e përdorur në realizimin e shumicës së ndërtesave në tokën e shqiponjave pas rënies së komunizmit, duke filluar nga dhjetori i vitit 1990. Një pjesë e mirë e popullsisë ka lëvizur nga fshatrat (malet e veriut dhe jug-lindjes) për t’u zhvendosur drejt Durrësit dhe Tiranës.
Sot qyteti numëror gati një milion banorë (gati një e treta e popullsisë shqiptare) në një vend që shtrihet në 28 mijë kilometra katrorë (pak a shumë sa Siçilia). Që nga fillimi i viteve ’90 territori i kryeqytetit është përhapur, duke i dhënë hapësirë një periferie të çrregullt dhe obsesive, dhe ajo që shihet është estetikisht e shëmtuar. Bërthama e ndërtesave deri në pesëmbëdhjetë kate të larta s’kanë asnjë urbanizim, janë të dizajnuar nga inxhinierë dhe arkitektë me pak prirje drejt estetikës.
Të tjerët shtëpinë e ndërtojnë hap pas hapi. Marrim shembull ndërtesën e shembur pak jashtë qendrës së Durrësit dhe e cila varrosi nën të nëntë vetë. Shtesa të pamatur e kateve nga një në katër paralajmëroi një fat jo edhe aq të paimagjinueshëm. Nën peshën e katër kateve të betonit, ishin themelet që tërhoqën poshtë të gjitha banesat drejt garazhdit.
Gjithashtu edhe përpjekjet për ndihmë kanë nxjerrë në pah të meta organizative mbresëlënëse që po të mos ishte për ndërhyrjen e Brigadës së Zjarrit, Mbrojtjes Civile, Kryqit të Kuq nga gjysma e Evropës Perëndimore, me siguri në Shqipëri do të ishte gërmuar me dorë ose me lopata.
“Zakonisht, përpara se të fillojmë një ndërhyrje për të rikuperuar njerëzit nga rrënojat – shpjegon një prej policëve italianë i angazhuar për tre ditë në Durrës – teknikët tanë kontaktojnë ata të bashkive për të marrë dokumentet kadastraletë ndërtesave të shembura. Të gjitha për të marrë një ide se si është bërë shtëpia, ku mund të gjenden njerëzit etj. Por ata u përgjigjën se nuk ka dokumente kadastrale për ndërtesën dhe se duhet të mbështeteshim vetëm në idetë se ku mund të ishin të mbijetuarit”.
