Figurinat parahistorike të Venusit të Evropës, që datojnë nga Paleoliti i Epërm, janë një nga format më të vjetra të artit në botë. Me figurat e tyre femërore të gdhendura nga guri, fildishi, briri ose balta, skulpturat janë menduar prej kohësh që kanë shërbyer si totem të pjellorisë. Studimi i ri argumenton se ato luajtën një rol tjetër: promovimi i një lloji pozitiv të trupit që do t’i mbante gratë më të ngrohta në mënyrë që të jetonin gjatë epokës së akullit.
“Nga 38,000 në 14,000 BP (më parë), një nga periudhat më të vështira klimatike në historinë njerëzore ku njerëzit u përballën me akullnajat që përparonin dhe temperaturat në rënie që çuan në stres ushqyes, zhdukje rajonale dhe zvogëlim të popullsisë”, shkroi Richard J. Johnson, Miguel A. Lanaspa dhe John Ë. Fox në revistën Obesity.
Teoria e tyre, raporton Gazeta Art, ishte se fiziku i këtyre figurave të Venusit, që përfshijnë Venusin e famshëm të Willendorf, do të lidhej me afërsinë e fronteve akullnajore. Ata hipotetizuan se shifrat e krijuara në rajone më afër akullnajave në përparim të Evropës do të ishin më të fuqishme.
Analiza e raporteve të belit dhe ijëve dhe shpatullave të figurinave e nxori këtë teori. “Figurinat janë më pak mbipeshe ndërsa distanca nga akullnajat rritet,” gjeti gazeta. “Sidomos gjatë shtatzënisë, mbipesha ndihmoi në sigurimin e mbijetesës gjatë episodeve të mungesës së madhe të ushqimit.”
Në thelb, sa më e ftohtë të jetë klima, aq më e lakuar është figurina./Insajderi.com
